Zuid Afrika blog

Zaterdag was het prachtig weer en we hadden ons voorgenomen om bij de eerste gelegenheid, dat wil zeggen bij helder weer, naar de Tafelberg te gaan. Vaak ligt de top (het tafelblad) in de wolken.
Vandaag dus niet en bijtijds op pad naar boven. Een taxi regelen daar naartoe is niet zo’n probleem, dat kan het hotel wel doen. Maar terug is andere koek. Hoezo?? Je hebt toch Uber? Nou deze boomer dus (nog) niet. Daar heb ik vanmorgen maar snel verandering in gebracht, want het taxi-verkeer wordt hier uiterst efficiënt door Uber geregeld.
Naar de Tafelberg gaat een weg omhoog en aan het eind daarvan start dan een kabelbaan naar het tafelblad. Bij die kabelbaan aangekomen een wachtrij van meer dan dubbele ‘Efteling-lengte op een pretpark topdag’. Ik zag al een bui hangen: een uurtje wachten in de lekker warme zon terwijl we op advies ons redelijk warm gekleed hadden “want daar boven kan het erg fris zijn”.
De eerste wachtrij was bij het ticket-loket en daarna volgde dus die superrij voor de kabelbaan zelf.
In de kaartjesrij werd ik op mijn schouder getikt door een hele vriendelijke ‘wachtrij-begeleidster’ die zei dat ik daar in dat wit-blauwe huisje snel zonder wachten tickets kon kopen. Dat was dus pure wachtrij-winst.
Eenmaal met de tickets in de hand, wachtte ze me weer op. “Kom met mij mee, wacht even hier, ik loop zo met je mee”. Even later stuurde ze ons langs die enorme rij naar een collega even verderop bij de lift. “Ga daar maar naar toe”. Daar aangekomen gaf ze per walkie-talkie door dat haar collega ons in de lift moest zetten. Zo stonden we binnen pakweg vijf minuten bij de gondel en met de eerste lading gingen we mee naar boven. Waarom we deze vip-behandeling kregen is me een raadsel want ik weiger te geloven dat we als bejaarden, die zorg nodig hebben, uit de rij werden gepikt. 🙂

Boven was het uitzicht prachtig en had Marijke (en ik ook natuurlijk) een verrassende ontmoeting. We zaten even koffie te drinken op een bankje en opeens zegt Marijke: “Hè is dat Fleur?”. Bleek haar nicht Fleur uit Roosendaal op exact hetzelfde moment op hetzelfde stukje Tafelberg te lopen.
Weer terug naar beneden met de kabelbaan en dan word je zowel bij begin- als eindpunt heel tactisch door de souvenierwinkels geloodst. Bleek toch wel handig want in één klap de cadeautjes voor het thuisfront kunnen scoren.

Met een Uber (wat een top-app is dat) weer terug naar ons hotel om koele luchtige kleding de plaats van lange jeans en trui in te laten nemen, en toen de stad in. Eerst even op zoek naar een sapje en een broodje of salade.
Wat gewandeld door de straten in het centrum, waarvan eentje met talloze kramen artikelen die je op vakantie op het strand worden aangeboden door mensen van dit continent.
Naar de St. George’s Cathedral (thuis van wijlen Desmond Tutu). Was helaas dicht, de daar naast gelegen Company Garden niet. Prachtig stadpark met hier en daar standbeelden van koloniale heersers.
In het park ook een nu door schuttingen afgezet stuk waarachter eindelijk (2024) een herdenkingsmonument komt voor de vele ‘niet-blanke’ soldaten in het Britse leger die in WO I en WO II zijn gesneuveld. Die deden er tot nu toe blijkbaar niet echt toe. Herdenken en eren was tot heden ‘Slegs Vir Blankes’.

Vanavond hebben we in de Pot Luck Club gegeten. In een oude meelfabriek bij de haven, op de bovenste verdieping een restaurant. Top show met top eten. We hadden daar alleen nog ‘aan de bar’ kunnen reserveren, geen tafeltje meer beschikbaar. Dat hadden we toch maar gedaan en bleek veel leuker dan een tafeltje. Eerste rang uitzicht op de keukenbrigade. Geweldig genoten.

Ben weer bij met de blog. Morgen Robbeneiland en V&A Waterfront.