Zuid Afrika blog

Vanmorgen vroeg, nou ja vroeg, opgestaan want uiterlijk kwart voor negen moesten we op de pier staan. Vandaar vertrok de boot naar Robbeneiland.
Een bezoek aan Robbeneiland is min of meer strak georganiseerd en in totaal duurt dat ongeveer vier uur. Kortweg gezegd een uur boot, een uur bustoer over het eiland, een uur rondleiding door de gevangenis en weer een uur boot.
Op de boot krijg je al een documentaire te zien over de geschiedenis van de Kaap en Robbeneiland. Het is door de eeuwen heen steeds gebruikt om mensen uit de samenleving te halen en te isoleren. Het ging dan in verschillende perioden om gevangenen, maar het is ook een tijd een leprozenkolonie geweest. En in alle gevallen ging het om niet-blanke mensen.
Op het eiland aangekomen werden we direct naar bussen gedirigeerd en begon een bustoer van een uur over het eiland voorzien van een gids die veel informatie gaf.
Zo mochten gevangenen tweemaal per jaar dertig minuten bezoek ontvangen. Gesprekken mochten uitsluitend in het Afrikaans of Engels gevoerd worden. Probleem voor de meeste gevangenen was dat ze beide talen niet spraken maar alleen een inheemse taal, bijvoorbeeld Xhosa. Gevolg was dat je dan slechts een half uur zwijgend tegenover elkaar kon zitten en dat was het dan.
Verder was het regime vooral lange dagen van dwangarbeid in de brandende zon in een steengroeve, onderbroken door een half uurtje pauze om te eten in een piepklein grotje waar je dan uit de zon kon zitten. Indruk maakte ook een gebouw met rijen hondenhokken. Duitse herders om de gevangenen in het gareel te houden. Veel voorstellingsvermogen heb je niet nodig om daar beelden bij te krijgen.

Het derde deel van de excursie was een rondleiding door een ex-gevangene. Hij leidde ons door het strengst beveiligde deel van de gevangenis. Zijn verhaal maakte begrijpelijk veel indruk. Erger dan Spartaanse omstandigheden en ook hier weer dwangarbeid in die barandende zon. Op een paneel een foto daarvan. Daar zie je gevangenen op een kale binnenplaats ver van elkaar op de grondzitten en hun enige opdracht was stenen tot gruis slaan. De hele dag lang, dag in dag uit.
Zelfs in deze omstandigheden was er nog onderscheid in ras. Mensen van gemengd bloed, Indiers en Aziaten (kleurlingen zoals ze hier zeggen) kregen beduidend meer en beter eten en kleding dan Bantoes.
Hoe verzin je het?
De cel van Mandela was niet bijzonder. Dat wil zeggen niet anders dan de andere in dit deel van de gevangenis. Klein, een dekentje op het beton als matras, een sanitair emmertje, en dat was het.
Na weer een uur met de boot (we zijn op het buitendek gaan zitten en hebben het tweede deel van de fim gemist) kwamen we weer aan in de haven. Overladen met informatie en indrukken.

Ivo, Nadia en Otis vliegen vanavond terug en we wisten dat ze misschien nog even in de stad zouden zijn. Dat bleek het geval, en wel vlak bij de pier waar wij aankwamen. Het leek wel afgesproken werk. 🙂
We hebben nog een fijn uurtje samen kunnen lunchen en laatste knuffels uitgewisseld.
Na de lunch hebben Marijke en ik wat gedwaald over de V&A Waterfront. Een bruisend stukje Kaapstad aan de haven. Veel terrassen, leuke winkels en op deze zondag helemaal bruisend doordat er op straat veel muziek gemaakt werd door allerlei groepen. We hebben een poosje staan kijken en luisteren bij een jongerenkoor. Wat een energie gaat er van die Afrikaanse zang en dans uit!

Bij de foodmarket van Woolworth hebben we wat te eten voor de avond gekocht. Na vanmiddag hebben we wel genoeg aan een salade of sandwich.
We zijn nu weer terug in het hotel, hebben met de kinderen en kleinkinderen in NL ‘beeld gebeld’ en kijken er naar uit om ze allemaal snel weer in het echt te zien.