Zuid Afrika blog

Dinsdagochtend zijn we na het ontbijt en inladen van de koffers naar de Ashbury Primary school gereden. Ashbury is een plaatsje op ongeveer 15 minuten rijden van Montagu. Een wereld van verschil. Montagu, tamelijk welvarend en qua bevolking behoorlijk gemengd. Ashbury veel kleine huisjes, grote delen zoals je dat kent van de townships.
De school kende ik vanuit een uitwisselingsprogramma dat we een paar jaar hebben gehad. Onze leerkrachten gingen dan in kleine groepjes twee weken op bezoek bij deze school en leerkrachten van de Ashbury Primary zijn in Nederland geweest. In een lokaal een prikbord met herinneringen aan dat uiwisselingsprogramma (en dan zie je ineens een foto van jezelf hangen in een Zuid Afrikaanse school). Met één van de leerkachten hier, Brenda Strydom, heb ik nog steeds contact en met haar hadden we afgesproken.

Jammer natuurlijk dat we de school niet ‘in bedrijf’ konden zien. Bij aankomst stond Brenda ons al op te wachten en een stevige hug was ons welkom. Samen met haar directeur gaf ze ons een rondleiding door de school en vertelde ze hoe ze hier werken en waar ze mee worstelen. De school telt 1100 leerlingen van 6 tot 15 jaar, allemaal kinderen uit wat wij ‘achterstadswijken’ noemen. Met veel financieel vernuft zijn ze in staat om de kinderen ‘s ochtends een kom pap te geven en ‘s middags een warme maaltijd. Zonder dat zouden veel van de kinderen, zoals zij zeiden, niets te eten hebben.
Eén van de eerste dingen die ze ons lieten zien was een lees- en schrijfproject. Er hingen o.a. gedichten die leerlingen hadden geschreven. Indruk maakte een gedicht van een meisje van 14 of 15 jaar aan haar biologische moeder. Ze schrijft daarin dat ze als vier maanden oude baby was afgestaan en hoe ze nu worstelt met de vraag hoe je dat kunt doen en hoe onvoorstelbaar ze dat vindt.
Hoe meer we door de school liepen, hoe groter het respect werd voor de mensen die hier werken. Zo enorm betrokken bij hun leerlingen en ervan doordrongen dat de school voor deze kinderen de uitweg kan zijn naar een beter leven. Soms hebben ze eigenlijk geen plaats meer (overvolle klassen, beperkt gebouw), maar toch nemen ze dan kinderen aan. “Anders belanden ze op straat en gaat het mis met ze.
Als het lukt om 100 kinderen succesvol te laten zijn, hebben 100 gezinnen een toekomst.”
En dat is best een opgave met de beperkte middelen die ze hebben. Kleine soms overvolle lokalen, schoolbanken die wij in de jaren vijftig al hebben afgedankt, één computerlokaal met twintig stuks voor 1100 leerlingen (en oh ja een deel doet het niet).

Een bezoek kortom dat indruk maakte, waarbij ik als afscheid nog een fraai wit ‘Ashbury Primary’ trainingspak kreeg. Bedoeld als herinnering of misschien ook als opdracht??